Rekendocent

“Ik ben al vijftien jaar rekendocent waarvan zes jaar bij Mondriaan. Eerder werkte ik in Amersfoort en gaf ik begeleidingstrajecten om het rekenonderwijs op scholen te verbeteren. Ook op de Leidse PABO heb ik les gegeven, maar van de doelgroep die ik hier heb, hou ik het meest. De pubers hier, van niveau 2 en 3, uit de Schilderswijk en Transvaal… het stormt in hun hoofd! Als ik ze rust kan geven, hoop kan bieden en een toekomstperspectief; dat is pure winst. Ik herinner me ook hoe ik zelf was in mijn jeugd en hoe ik de godsdienstleraar tot wanhoop kon drijven. Dus als ze hier iets doen dat eigenlijk niet mag, dan begrijp ik dat vaak wel.” Ton van den Hout is rekendocent op de School voor Business Support.

Zelf na leren denken

“Wat ik de studenten hier wil bijbrengen is analytisch vermogen. Ze zelf laten nadenken, dus niet de dingen doen die een rekenmachine ook kan. Ik praat daarom niet over sommen, maar over kwesties. Wat me altijd weer opvalt is dat mensen vaak een beperkte opvatting hebben van rekenen. Rekenen is niet alleen maar het maken van sommetjes, rekenen is het oplossen van kwesties. Rekenen is denken en sommen maken, maar éérst denken. Als je als rekendocent je studenten alleen maar dingen leert die een rekenmachine ook kan doen, dan ben je niet goed bezig.”

Rekenen weer een kwalificerend onderdeel

“Ik ben erg blij dat rekenen volgend jaar weer een kwalificerend onderdeel wordt. Nu is het nog zo dat het niet uitmaakt hoe een student zijn rekentoets maakt. Áls hij deze maar maakt! Dat is voor zowel docenten als studenten niet motiverend. Ik ben daar boos over geworden en heb contact gezocht met politici en gelukkig is dit binnenkort verleden tijd. Een gevolg van deze wijziging is dat er nu weer extra veel goede rekendocenten nodig zijn. Ik weet dat de tekorten groot zijn, maar dit is zonder meer het beste besluit.”

Genieten van het uitzicht

“Het leukste van dit werk is genieten van het uitzicht. Ik ga graag achter in de klas staan, om te kijken naar een paar studenten bij het schoolbord. Ze zijn dan met elkaar in discussie over hoe ze iets moeten oplossen. Dat gaat niet altijd makkelijk. Soms zijn ze het duidelijk oneens over de rekenkwestie. Het wordt helemaal mooi als de rest van de klas zich daar luidruchtig mee bemoeit. Dat is prachtig om te zien. Dan denk ik: wat is dit toch een mooi vak, ik heb mensen aan het rekenen gezet. Over een kwestie die ik zelf thuis bedacht heb denken ze nu hardop na. En niet via ezelsbruggetjes die aan slijtage onderhevig zijn. Ik laat ze de logica ontdekken.”